Mijn naam is Henry Scheer en mijn liefde voor acteren is, als ik ver genoeg terug ga, voor het eerst naar voren gekomen op het moment dat ik een meisje in een televisieserie zag spelen waar ik hevig verliefd op werd. Ik was een jaar of 11 en ik dacht toen dat als ik ook zou acteren ik haar dus vanzelf wel tegen zou komen. Dat is natuurlijk nooit gebeurd, alleen al om het feit dat ze bij een kinderkoor bleek te zitten en geen actrice was, maar het eerste zaadje was wel in mijn hoofd geplant.
Tijdens en na mijn middelbare school heb ik ook alles aangegrepen om maar de magie van het podium binnen handbereik te hebben.Toen ik uiteindelijk klaar was met een acteeropleiding wist ik nog niet welke richting ik op wilde en ben ook van alles gaan doen. Van musical tot straattheater en van rolletjes in tv-series tot rollen in serieuze stukken van Shakespeare. Daardoor had ik op een gegeven moment ook een hele bult aan ervaring, het enige probleem was…..ik vond alles leuk en kon niet kiezen.
Uiteindelijk was ik, omdat ik wist dat er niet altijd een rol voorhanden was, op een punt aanbeland dat ik daarnaast ook iets moest gaan doen met een andere liefde van me……voor de klas staan. Dus ik ben de PABO gaan doen en ben uiteindelijk de twee dingen waar ik het meest van hield, het acteren en lesgeven, gaan combineren. En waar kun je dat nu beter vorm geven dan bij Hakoena.
Mijn motto:
Theater is de mensen meenemen, ze zich laten verwonderen en raken. Zodanig dat wanneer ze het theater verlaten ze zich niet als eerste afvragen waar de auto ook alweer stond.